Kaçış


Önce başkalarından kurtul diyor Buda

Öncesi mi var

Ne zaman yaprak olduk

Nereden esti rüzgâr

Nasıl başlamalı

Uygarlık dediğin kaba gölgeleri insanlığın

Üzerimizden geçiyor

Ezici

Yok sayılıyoruz bu gölge karanlıkta

Yolu aydınlatan ışık göz alıyor

Belirsizleşiyor ak ve kara

Akıl sınırlarını arıyor

Sayfalar yığılarak yükselirken

İnsanlık çoğaltmakla avunuyor

Karanlık zulmederek örtüyor

Üşümekse ayıp bu çağda

Adam ve kadın düşüyor karanlığa

Küfürle bakıyor adam

Kadın örtülerine bürünmüş

Yüzleri ışığı istemiyor

Müziğin gürültüsüne yaltaklanarak

Kuytulara sığınıyorlar

Arrinconamela

 

İnsanlar

Bize ettikleri de ne böyle

Çarpıyor yontuyorlar

Özümüze karışıyorlar

Her şey yetişiyor bize

İzler var dört bir tarafımızda

Ne yöne dönsek şaşırıyoruz

Biraz eksik biraz fazla

Kuşlar bir başka uçuyor

Deniz bir başka

Elmalar

Eski tatlar yok

Günah bile masum değil

Artık

Kelimeler resimler taşlar

Güzelliğe uyuyor

Yaratılış ne kadar da uzakta

Düşüyor tutunacağımız son ip

Kaybolunca eskinin izleri

Yarattığı kanserle övünüyor insan

Bir bulunsa çaresi

Herkesten ve her şeyden kaçıp

Evveliyata Dönsek

Mağaradaki gölgeyi görsek

Orman bizi yeşiliyle sarsa

Bir ceylan olsa diş geçirsek

Sonra silsek ağzımızdaki kanı

Güneşin altında gerinsek

 

Ah

İyi bize yaramıyor

Doğanın ilk sahibi gibi davranıp

Kötüye sığınıyoruz

Lanet olsun

Çiftçilere bilginlere ustalara simsara

Tuzağa düştük

Bir deli lazım bize

Mehdi olur veya deccal

Bir canavar olsun

Tanrılardan turşu yapan

Karnında kuralların kalabalığı

Bütün büyükleri yıkan

Bir canavar

Yavrusunu geri alan

Bir canavar

Bizi doğaya mecbur kılan

Üstümüzdeki örtüleri kaldırıp

Bize üşümeyi bağışlayan

 

O zaman belki bir nefes doğar ormandan

Koşmayı bırakır da durmayı bilir insan

Küçüğü sever

Tutunur bulutlara

Yaprak döner doğasına

Güneş ısıtır

Hava dolar soluğuna

Sırtını bir ağaca yaslar

Kuşlarla uçar onlarla ıslık çalar

Ağaç bir kovuk verir ona

Adam ve kadın sığışır o kuytuya

Müzik başlar yeniden

Arrinconamela

 

Sonra sonra biri kazmaya kalkar

Oturtur onu canavar

Kırar kürekleri baltaları çitleri

Salar hayvanları zincirleri

Hatırlatır beşeri ve öncesini

Anlar o zaman insan yaradılışı

Kovuğuna döner

Terk eder ahir zaman efsanelerini

One comment

  • Adam ile kadın kadar uzak şimdi bizden
    O masum ilk günah.
    Ah!
    Eyne’l mefer?

Submit a comment

Aşağıya bilgilerinizi girin veya oturum açmak için bir simgeye tıklayın:

WordPress.com Logosu

WordPress.com hesabınızı kullanarak yorum yapıyorsunuz. Çıkış  Yap /  Değiştir )

Facebook fotoğrafı

Facebook hesabınızı kullanarak yorum yapıyorsunuz. Çıkış  Yap /  Değiştir )

Connecting to %s