Annem şuursuzca ağlıyordu, dolu dolu akan gözyaşlarını gördüm.
Bütün bedenimi garip bir korku sarmaladı, yaşıyorken say ki öldüm.
Soramadım ‘NİYE’ diye, teselli edemedim ‘ağlama’ diye…
Nedenini bilmediğim bir acıya ortak oldum, kendi adıma ağlayarak,
O gece gelmedi babam…
Sanki yıllardır görmemişcesine özledim, neredeydi bilmeden,

Babamı sordum anneme ‘nerede’ diye; yarasını kanatmışım bilmeden.
Aynı sahneyi yaşıyorduk, yine kederi hat safhada taşıyorduk.
Dünkü gözyaşlarıyla aynı türdendi bugün akıttığı da.
Anlayabileceğim tek kelam etmedi, geveleyip durdu da!
Okula gittim çantamda soru işaretleri???
Hergün okulda aklıma bile gelmeyen babamı NE İÇİN delice özlüyordum?

9 yaşında sıradan ve küçüktüm baba!
Eve geldim; annem hararetli telefon görüşmeleri yaparken,
Bir elinde sigara bir elinde telefon hem konuşup hem ağlarken,
O sırada duymuştum babamın yerini ve annem gördü beni yıkılırken.
DEMİR parmaklıklar…
Ben filmlerden bilirdim hapisliği, o da birkaç sahne,
Hep başrol bıçaklanırdı, mapus ağası tarafından sinsice ve köhnede
Eyvahhh diyordum!!!
Babam, ya birşey olursa?
Çok küçüktüm BABA, sana hasret kalmak için çok küçüktüm…
Ve o gece, babamsız ikinci upuzun gece,
Yemek yiyemiyorduk, ya babamın karnı açsa?
Uyuyamıyorduk, ya babam uyumuyorsa?
Isınamıyorduk, ya babam üşüyorsa?
Ya babam?
Ya babam, ya babam…

Nasıldı, ne yapıyordu, acı çekiyor muydu?
Günler geçiyordu sensiz mutsuz günler ve ben hala küçüktüm baba!
Evimizin kirası vardı, ödenemeyen,
Faturalarımız, borçlarımız ve hatta boş cüzdanlarımız bile vardı;
Ama telaşla aradığımız ekmek parası yoktu evin hiçbir köşesinde…
Dayılarımız, amcalarımız, teyzelerimiz, halalarımız da vardı ama akrabamız yoktu!
Akrabamız olmadığını öğrenmek için çok küçüktüm baba…
Sokağa çıksam, güneşi görsem ağlayasım geliyordu ve nefesimi tutasım;
Babamın alamadığı nefesi istemiyordum ve göremediği güneşi de.

Bir an gülsem, sadece küçüçük bir tek saniye,
Sonrası gök gürültülü, sağnak bir yağmur oluyordu gözlerimde.
İçimde depremler, içimde yangınlar, seller, fırtınalar…
Her halde, her şartta yıkık bir ruhu taşımaktan şikayetçi bedenim.
9 yaşında, akşam gelirken getireceğin çikolatayı heyecanla beklemek istiyordum baba!
Bir tanıdık görrdüğümüzde babamı sormalarından nefret ettim.
Acımalarından ve o duyguyla başımı okşamalarından,

Ve…
Cebime iki üç kuruş sıkıştırıp
Sonra bunu bütün dünyaya anlatmalarından nefret ettim!

Yüzüme dua edip sonra babası söyleymiş böyleymiş demelerinden de nefret ettim.
En çok da onlardan, kendilerinden nefret ettim.
Bu yaşta nefreti tatmalı mıydım baba?
Babamı sevmeyi öğreniyordum.
Gün geçtikçe kuvvetlenen bir aşktı babam.

Her gece başımı yastığa koyduğumda, kapıdan girişini ve koşarak sarıldığımı hayal ediyordum.
Hayal bitince uykuya dalıyor, rüyamda aynı devam ediyordum.
Ne şen şakrak bir çocuktum artık ne de konuşkan…
Ayrılık gönlümden çoçukluğumu aldı ve dilimden sözcüklerimi.
Sınıfta birisi babasından bahsetse onu öldüresim geliyordu.
Yolda bir taş görsem mutlaka tekme atıyordum.
Öğretmen birşey sorsa ve dikkatim onda değilse ‘efendim baba’ diyordum.

Hatta bir keresinde ‘ay bakın arkadasınız beni babası kadar seviyor’ dedi.
Öyle bir kinle baktım ki hocaya; bir daha belki benimle şakalaşmazdı.
Benim babamla kendini nasıl bir tutardı?
O benim babamdı!!!
Haddine düşer miydi kıyaslamak?
Sensizliği yaşayıp seni hayal etmek benim günlük bir oyunumdu.
Elimden tutup yürüyüşümüz için tam yaşımdaydım baba!
Özgüvenimin oluşamadan harap olması, hiç iyi olmadı baba…

9 yaşındaydım;
Ergin, olgun ve koca bir insan vardı kısacık boyumda.
Henüz erkendi buna baba…
Yüzüm, boyum posum değişecekti, belki huyum da.
Tanıyacak mıydın beni adımı söylemesem?
Bu benim yavrum dİyebilecek miydin yıllar sonra?
Ben babasızlık için çok küçüktüm.
Ben lidersiz kalmış bir ulus olmak için çok güçsüzdüm baba…
BABA! diye seslenişlerim ve ‘EFENDİM YAVRUM’ deyişlerin olmalıydı çocukluğumda.
Sitem etmek için de çok küçüktüm be BABA…
AHHH…
Ah babam AHHH!!!
İçimdeki boşluk mirasın kaldı bana AH BABAM AHH…