Yazar: Beyzanur Kayacı

ben ışığını alamamış çiçeğim biraz, biraz da ucundan sararmaya başlamış yaprak 

köklerim saksıya sığamadığını haykırıyor ve insanların dilinden anlamıyorum

*

topladığım tüm yaprakları kurutma savaşı, 

cevabının  düzinelerce gravür kağıtlarından oluştuğu peşimden koşuşan soru,

beynimden sızıp ağaçların arasına karışan birkaç düşünce topluluğu ve

zamanın gerisinde kalmamla pek ilgilenmiyorum

*

pencereden sızacak ufak bir ışık hüzmesi arıyordu gözlerim, bütün karanlıkla boğuşacak 

fakat günün doğmasını hiç istemiyorum

*

çekmeceye elimi atıp rengini ve nasıl yazdığını önemsemeden aldığım bir kalem 

evimin anahtarını dördüncü defa kaybettiğimi

gecenin sonunda üçüncü mumu yakarken güneşin açtığını yazıyorum

tümce ve tümcelerimi düşünürken platonu anıyorum

*

harflerin bu mevsimde diyeceklerinin yağmura kaldığı

ya da bir yunan tanrıçasının kaleminde buharlaştığı o gecede

ben serap gördüğüme şahit arıyorum

*

yüksek sesin, şiddetli renklerin, harlı alevlerin ve parlak kenarların insanı değilim

biraz tenha fakat coşkuluyum

pervasızca dalını kırdıkları ağaca su vermiyorum 

zaten tamir eden var diye eğdikleri demiri 

artık düzeltmiyorum

*

dalgaların sesini dinlerken bir yandan

yatmadan önce okuduğum dizeleri mırıldanıyorum hala 

yanımdan geçen köpeklerin kafalarını sıvazlayarak

terkedilmiş sahil kasabasından akşamüzeri çift gölgeyle geçiyorum ve

ışıkların denizle dans ettiği bir yaz akşamına her gün şahit olmak istiyorum

*

arkamda gözüm olmasını istemedim hiç, alabildiğince ilerisi ve cebimde yeşim taşlarıyla ilerliyorum

patikaların yerini bile ezbere bildiğim yoldan şimdi sendeleyerek geçiyorum

*

ama kaçtığı her şeyin peşinden sürüklenen sen, 

hangi şehre kaçarsan kaç yine aynı sokaklarda dolaşacaksın, aynı mahallede kocayacaksın; aynı evlerde kır düşecek saçlarına 

ve yarım bıraktığın yemek gibi arkandan ağlayacak bu şehir