Şiir: Beyzanur Kayacı

Toprak, parmaklarımın arasından dökülürken duyuyorum tüm olanları

Hüznü doğurmuş, bir serzenişle

Kahkahalarla karışan ağıtlar

Nükseden yaramı okşuyor

*

Dokunuyorum, ellerim üzerinde toprağın

Uğultular ve bir iki tiz çığlık

Dinliyorum, üzerinde çakmak taşıyla ateş yakıldığından

Bombaların patladığı güne

*

Toprak, şahit olduğu her günahın keffaretini yağmurla süslüyor ve

Üzerinde Tanrı için kesilen kurbanlarla ödüyor sadakasını

Ayaklar altında ezilmek borcuymuş boynunun

Büyükbabamın tırpanına bu yüzden teslimmiş

*

Ağaçların kökleri sığmadığını haykırabilseymiş

Ama insanların dilinden anlamıyordu

Ya da toprak insana her istediğini vermeseymiş

Nilüferler belki o zaman paklanırdı

*

Hanesinde yakılmış çok fazla kuru dal,

Basa basa ezilmiş pek çok ot var

Hangi bahçede doğarlarsa doğsunlar

Bizim hanemizde ölüyorlar