Şiir: Mahsun Yıldırım

Yürüyorum toprağa doğru
Sonbahar ayaklarıma dolanıyor
Gerdanında yıldızlar taşıyor gök
Ay, gizliyor karanlık yüzünü
Artık anlamını yitiriyor kötülük
İyilik kaplıyor yerin tüm yüzünü
Dereler lığ değil, aşk biriktiriyor
Aşk, ışığı oluyor ruhumun
Son ispinoz ailesini ağırlıyor, Göknar.
Göknar, karakışın yiğidi. 
Koşuyorum toprağa doğru
Yapraklar da katılıyor bu senfoniye
Sesin ve rengin ahengi kaplıyor arşı
Kaleme baş eğiyor, bilgiye muhtaç kılıç
Cühela diz çöküyor, ilmin avlusunda
Göçüyorum toprağa doğru
Toprak oluyorum.
Toprak, hakikatin kadim şahidi
Doğumun bulağı.