Şiir: Nusrettin Öztürk

Yeniden kapımızı çaldı gül mevsimi

Heybesinde güzelliklerle

Kuran’la

İnsana en yakışan lisanla

Bereketle, ğufranla

Nice güzel ikramla

Geldi gül mevsimi

Gönle şifa, ruha irfanla

Kurumaya yüz tutmuş çorak insanlığa

Sundu rahmetten bir damla

“Ünsiyet dedi, ey insan.

“Ünsiyet” ve “hüsnü niyet”

“Samimiyet”

“Kurtuluş burda dikkat et!”

Ey insan

Hatırla kendini ve rabbini

Unutma varlık sebebini

Sen kulsun

Kabul et

Teslim et

Kalbini, verene

Sahibine

Bağla gönlünü sonsuza

Deryalara karışsın yüreğin

Korkma, iç kana kana

Ne lazımsa

Sana, insana

Ana ve zamana

*

Gül mevsimi geldi soframıza

Rahmani bir tat vardı aşında

Sanki melekler kurmuş gibi

Bir iftar telaşında

Elinde bereket vardı

Gönlünde meveddet

Bir kaç kelamla açtı orucunu

“Ey dost!” dedi

Tut elinde orucu

Asla düşmesin yere

Tut dilinde orucu

Kem söz etmesin diye

Tut gözünde orucu kapansın ağyara

Tut kalbinde orucu, kalkan olsun nara

Tut sözünde orucu düşmeyesin dara

Tut işinde orucu hayırla tamamlansın

Tut başında orucu göğe varasın

Tut ki o da tutsun seni

Alsın bağrına bassın

Bir yıl seninle kalsın

Bulsun selamet başın

Olsun hızır yoldaşın

Ayağına taş değmesin

Gözüne yaş gelmesin

Bahtın hep açık olsun

Yolun sılaya varsın

Yara yoldaş olasın

Muradın neyse versin

Mevla kerim bilirsin

*

Gül cemresi düştü semaya

Reyhan kokusu karıştı havaya

Mümin’e müjde rüzgârları esti

Rahmet damlaları can oldu arza

Muştular taşıdı melekler

Af ve mağfirete boyandı felekler

El açan herkese

Kuruldu gök sofrası

Sevindi kâinat, sevindi garipler

Kumdan kaleleri yerle bir oldu

Tuğyanın, isyanın ve şeytanın

Oruç soludu her nefeste

İmana aşina sadırlar

Oruç yazdı satırlar

Tutan buyruğu tuttu

Nafile çoğu unuttu

Âdem’den beri yazılan

Cümle zihne kazınan

Şuurların tuttuğu

Midenin bıraktığı

Bir lokmaydı gönle şifa oruçlar

Aydınlandı onunla

Ruhumuzdaki burçlar

*

Gül cemresi düştü arza

Kardan beyaz gecede

Sadece iki hecede

“Oku” dedi

Yürekle okuyana

Kendini ve rabbini

Kalbinin sahibini

Oku hakkı, hakikati

Uyansın varlık ve âlem

Kalmasın uyuyan âdem

Bulsun kendini madem

Arıyorsa her dem

Yeniden

Aniden

Sarsılsın karanlığın tahtı

Çatlasın zulmün arşı

Açılsın nurun bahtı

Yayılsın Hira’dan âleme

Nur Dağı’ndan rahmet esintileri

Okşasın kapkara gönülleri

Merhametin elleri

Dokunsun mazlumun alnına

Bir umut öpücüğü misali

Sevinsin yetimler

Muhabbetle tutuşsun eller

Sevgiyle buluşsun

Tenha seccadede

Alınla secdeler

*

Bir oruç değdi suya

Veda etti uykuya

Uyandı seher bereketine

Yer küre her zerre

Can buldu canan buldu

Nice kaybedenler

Çaresiz bekleyenler

Kardelenler misali

Gördü bahar, visali

Çiğ düşmüş gönüller

Gün ışığına kavuştu

Nur’dan Hira’dan

Onca yıl aradan

Sonra birden

Geldi nicedir beklenen

Rahmani bir muştuyla

Ağır, vakur, huşuyla

*

Bir kuş misali kondu dalımıza

Merhamet iklimi, mağfiret mevsimi

Nicedir kirlenen dünyamıza

Tertemiz bir su gibi geldi

Aziz ve leziz

Hayat veren yudumlarıyla

Bize bizi içirdi

Kendimize geldik

Hayli uzak diyarlardan

Dizlerimizi fark ettik bükülesi

Ellerimizi fark ettik açılası

Dillerimizi fark ettik yalvarası

Gözlerimizi fark ettik ıslanası

Ve nihayet

Kalbimizi fark ettik inanası

Ta derinden

En derinden

Tam yerinden

*

Bir ebabil zarafeti

Bir gök ziyafeti

Bir evliya kerameti

Bir “Kadir” kıymeti

Bir anne şefkati

Bir dost sohbeti

Bir şiir yaprağı

Bir Medine toprağı

Bir nebi kokusu

Bir vefa yokuşu

Bir tekbir yüceliği

Bir karınca inceliği

Bir secde huşusu

Bir nedamet buğusu

Bir muhabbet goncası

Bir mazlum duası

Bir garip ricası

Bir rahmet deryası

Zamanın en hası

Anın en âlâsı

Sanki cennet balası

Razı ol bizden n’olur

Tutma kalbinden uzak

Kapında bende olalım

Yolunda taş olalım

Tozuna yoldaş olalım

Ey aziz an

En leziz yan

Gecemizi aydınlatan

Bize bizi hatırlatan

Bize, bizi anlatan

Ey Şehri-i Kur’an

Razı ol n’olur

Elan, her an