Şiir: Müfit Selim Saruhan

Hüzün ve sevinç nerede?

İlk insan ilk isyan

Son insan son tufan

Unutan mıdır insan varlığın sancısını

Duyup da paylaşanı mı yokluğun acısını

Dirilten yaşatan ve öldüren hüzün ve sevinç

                          Göster yüzünü

Sevinç bir uyku

                       Hüzün diriliştir.

Hüzün bir tohum

Sevinç bir hasat

Hüzün bir yağmur

Sevinç kuraklık

                      Hüzün irkiliştir.

Orda değil buradayım

Bir serçe değil insanım

Gören değil duyanım

Hep eksik bir yanım

Yürür görünsem de duranım

Gizemler şehrinin vitrininde

Yüreğimde dikenler

Akmıyor kanım

İsyan çaresiz

                 İnsanlar renk renk

Bitkiler tek

                     Hayvanlar titrek

                 Özgürlük nerde

Elde tek seçenek

Temaşa etmek yürek yürek

Dualarımızdır binek

                    Bir elimde ateş ötekinde su

Ateşi alevlendiriyor sevinç

                      Hüzün diriltici bir pusu

Bir kayanın altında

             Bir yaprağın üstünde

Bir damlanın içinde

                               Derin bir uyku

Uyananlar konuşur

Konuşanlar uzaklaşır hakikat çarşısından

Susanlar ise susar bedenler aynasında         

İsyan edenler anlayanlardır

Unutmanın bedelini

Bağırsan duyan yok

Çekilecek bir diş gibi

Teslim olmak hayata

Arınmak günahkârlar kuyusunda

Bir buluttur sadece gözlenen

                     Doğmak üzeredir

Her hüzünlenen

Bir tebessüm belki de

                           Doğrultur

Yitikliğimizi sadakatiyle

Hazirandır hep beklenen Şubat soğuğunda

Eylüle göz dikilir Haziran serabında

Ölümü özledim yeniden doğuşların heyecanı için

           Yolunu gözledim yeni vedaların özlemiyle

Yeniden doğuşun ağlayışını özledim ölümün gülümseten şifası için

Gecesiz bir gezegene yolcuyum

Güneşin söndüğü

             Bedenler çarşısına uğrayacağım

Ruhumun bineği eskiyince

               Ne kadar da dar geliyor bineğim

Sessizliktir muradım

         Var mı bir dileğim

                               Aradım bulamadım

             Kim özler kim susar?

Kimi özler kimi susar

               Konuşanlar susamaz mı?

Ağlayanlar görülmez mi?

               Bir volkanın içinde ne de sessizim

Kimse görmedi kimsesizim

Dünya yetmez susmaya

Kim unutur kim umutludur

Kimi unutur

                       Kimi umar

Kimi gider

                             Uçmaktı özgürlük

Konunca kovulduk

Ne huzur var dersem

Korkmayın hemen

Huzursuzluk değil kastım

                       Yürek dersen yama yama

Dağsız olmaz hiçbir şiir

Bir de sığınacak mağara

                          Soğumak için bir de kocaman bir ateş

Toprağı dinlemek tabip gibi

Ve bir kalbi dinlemek hasta misali

                       Sonuçlar önümde akıyor sebepler gecikmiş

Yıldızda değil toprakta uyuyorum.

Gözlerimi kapıyor

İçime doğan son sese uyuyorum.

İlk ses son sesi fark eder mi?

İlk seni son seni duyuyorum

Bilmiyor bitmiyorum

Gelmiyor gitmiyorum

Durmuyor durulmuyorum

Daralıyor darılmıyorum

Üşümek istiyor

Yağmuru bekliyorum

Gözyaşlarımı saklamak için

Kendimi paklamak değil

Bulup terk etmek

Kendimden

Göçmek istiyorum

Sözler unutulur

Özdür özlenen

Nefestir gözlenen

Nefes sizliktir 

Nefessizlik bizlik

Ne öndeyim ne arkada 

                            ne güneşteyim ne de gölgede

Anlayanlar teslim

Teslim olanlar ise özgür

Bağıranlar oldu yitik

Rüzgârı kucaklayanlar buldu dirlik

Ey insan, nisan yağmurunun çocuğu

Ey kötülük, isyan çığlığının nedameti

Ey gönül sızlanma

Varlıkta vardır bir keramet

Yoklukta yoktur ihanet

Uyuya kaldık bir ağaç gölgesinde

Uyandık bir sabah nefesinde

Çok kalabalık ağacın kovuğu

Bir dağ aramak gerek

Sırası gelince sırlanacak

Ölen insandır

Yas tutan insan

Nerede ise yalnızlığın doruğu

İşte ordadır varlığın soluğu

,