Şiir: Müfit Selim Saruhan

Dinle ve dinlendikçe dile

Yağmurun damlasında gizliydi insanın özü,

Bazen kar olup tebdili kıyafet gelse de dünyaya yağmur

Var olmak için yoğrulmalıydı beşerden hamur

Kulaklar kesilmişti pür dikkat sırları keşfe

Şimşeklerle dokunuyordu özenle çamur

Sırlar bürünmüştü bin bir yüze

Hep yokuşta aradıysak kendimizi

Sığındık hep sarp bir düze

Karanlıkların dehlizinde yol alırken

Nefes alan bir dalgıç gibi çıktık zifiri gündüze

Suskunluğun ışığında parçalanırken sözün kabuğu

Okyanusun güneşinde aldık soluğu

Varlığı bulmuşken gönüllü sattık yokluğu

Adım adım kum topladık

Taştan benliğimize

Yaş gözlerimizden yağmur ayıkladık 

Heykelimize harç olsun diye

Şehir kurduk içimizde camdan

Aşmak çok isterdik

Yürümekti tek seçenek

İhtiyaçlarımızdı binek

Varlığımız yoklukta yokluğumuz darlıkta idi

Emek emek emeklemekti çare

Atların nallarından ateş toplamak için

Şehrimizin zindanlarında tüneller kazmak

Bir güvercin tebessüm etti ağzında kafesinin kilidi

Bir karınca terimizi sildi

Kazılan yüreğimizin kızgın korlarında

Yıldızlardan süzülen kanlar damladı

Anladık acıyı coşkuyu 

Şaşkın açlıktan taş bağladığımız zihnimiz

İsrafımızdan bize küstü gönlümüz

Koşuyordu kollarımız ağlıyordu kulaklar

Dinliyordu gözlerimiz

Derin kuyular kazmıştık kuyularda yuttu bizi balıklar

Bir arıdan aldık dokunacak salıklar

Ateşten bir yorgan bulduk 

Üşüdü derimiz

Derdimizi anlattı demirden dilimiz

Bıçaklara direnmedi kurbanlık boynumuz

Tohum olarak düştük suya

Toprağa isyan gibi

Bitki olduk suya inat gibi

Kovalandık yağmalandık yıldızlı çöllerde

Kirlendik telaşla arınmak için göllerde

Sıramızı bekledik heyecanla

Dinledik dinlenmek için

Okuduk okunmak için

Dinlenmek ne mümkün kervanın tam ortasında

Sesimiz duyulmuyor

Ne çok kalabalık dışımız

Nerde seçkin yalnızlık

Ustaca ayırıyor bir el

Ne çok küstük zamana mekana insana

Boşluk kuşatırken herkesi

Duvarlar böldü bizi

Boşluk arıyoruz nefes almak için

Nefes alamamak bazen kum yutmak gibi taştan heykelimizle

Nefes almamak artık bir ödül olsa gerek eksik insanlığımıza

Huzurun huzurunda sükûn bulmak

Yalnızlığın sahtesinden azade olmak

Yağmur bir kum tanesini ıslattı.

Yalnız değil artık hiçbir kum tanesi ve

Kuyularda yitik insanlığın nefesi

Bir dalga, kum fışkırttı sahile ve yuttu nice kum tanesini

Denizin cömert sesi

Sahildeki kumun kaderi bir dalgaya bağlı

Yüreklerimiz savruldu dalgalarla

Ne barışlar kovalandı kavgalarla heveslerle

Konuşan nefessiz kaldı

Susan nefessiz kaldı.

Nefes hevessiz kaldı.

Dinleyin dedi dört başlı bir kuş yolculara

Dinleyin ki dinlenesiniz

Dinleyenler ve susanlar rahmetle dinlenecek

Günler tükenirken tükenen günler olsun

Sizler dinlenin ektiğinizi biçmek için

Çekirge gibi soyutlanıp yüksüz

Sessiz Sessiz ektiğinizin rengini dinleyin

Yolculukta hepimiz yüzsüz

Haramiler çaresiz

Yol verecek

Kulaklarda akarsuların çığlığı

Ürpertecek uykudaki hıçkırığı

Dinlendikçe dinleneceğiz dinlendikçe dinleyeceğiz. 

Canlıdır taşlar sinemizdeki yürekten çok

Buzdandır gözyaşımız

Yüreğimizde taştan taşan kanlar çok

Susamış kirpikler

Haramilerin sorgusunda

Ok ok olup yağmış suskunluklar

Düş içinde düş görenler

Dolu olup düşmüş düşlere

Kilitli taş yürek zindanda dilimiz

Elde kalmış elimiz

Yarından kurulmuş divanımız

Muhafız olmuş dikenden canımız

Mürekkep olsaydı kanımız

Uçardık yükseklere atardık benimizi

Parçalansın diye dilimiz

Sussun susmaya susasın konuşmaya

Dinlensin kendimiz

Savrulmak hallaç pamuğu gibi

Tavında dövülmek pamuktan demir gibi

Bulmak yokluğun var kılan sınırını

Yaşamak her gün ölmekse bir gün

Rüzgar olmakmış ebedi huzur

Acelesi yok eceli var her şeyin

Sadece dinleyin dinleyin dinlenin…

Dinleyenler dinlenir. Dinlenenler dileyenlerdir.