Yazar: Suat Gökçe

Devşirilmez bir Yahudi inadı üzerimde

Koltuklarımda güncelerle

Vasiyetimi yazar vaziyette

İlahi gayrete değecek hudutlar yığarak

Domurtarak uzaklıkları

Kelimeler çekiyorum

Cinlerin halaya tutuştuğu kör kuyulardan

Kıvranıyor kalemim

Ağır bir şeyler doğurmanın sancısıyla

***

Yerçekimine inancımın arttığı zamanlardı

Adımlarım yerin yüzünü yoklardı

Ki görenler yürüyor sansın

O vakit 

Mutluluğum güneşin yokluğundan taşar

Parmaklarım kurtuluşa koşardı yetim başlarında

Sığındığı her gönüle sığacak kadardır insan, derdim

Cehennem daralınca bedenimden

Gölgemde kaç nefes solurdu bilemezdin

***

İştahımın yamyam tarafını kabartan güzelliğin vardı

Oysa ne vakit sana yönelsem yolum uzardı

Gözlerim vardı sonra

Sana bakarken saydamlaşır, yarıklarından kalbim görünürdü

Öyle ki kahvesini bile renkten saymazlardı

benliğimi duyumsamak adına sataştığım

bu aşktır

İsa’nın yüzlerce çarmıha gerilse kifayet etmediği

***

Asardım umudumu

Görürdün kimi zaman

Bir yıldızın kuyruğuna

Dalına bir ağacın

Ne çıkar! derdim ne çıkar!

“Yıldızım ufalmış ufka varmadan

Çaputu rüzgâr kapmış ağaç saçından

Bakmazlar bir lahza dönüp ardından

Yaşamak sevinci umut olanlar”

***

Bu böyledir ilkin gözler düşer telaşa

“Ya onu bir daha göremezsem”

Ve herkesin bildiğidir

Bir ağaç yaprağına doğru çoğalır.

Sonra

Kaderime değen kalemim kırık

Kalbimin meyli sola

***

Ve yalnızlıklar, aldanışlar

Dünya nüfusu 7 milyar

Rehberimde 100 isim

Budur sebebi 

Yaramı her gün tazelememin

Pandoranın yitik yadigarı

Şimdi davudi sesim yetişir bilsem

Haykıracaktım

“Öte yaka firavundan beridir sanma

Sanmaki her kaçan kurtulmuştur

Yaracağın denizin kıyısı yine dünyaya çıkar

Aradığın mavilikse ey Musa Asanı göğe doğrult göğe!