Yazar: Şeyma Eroğuz

İnsan kendi kendine uyanabilir mi diye düşündüm. Yani alarmsız, herhangi bir uyaran olmadan saatsiz ve zamansız. Kimimizde tik tak, kimimizde çıt çıt çıt diye ardı arkası kesilmeyen, tutarlı fakat insanın kulağını tırmalayan bu ses zamanın kendisinden mi geliyor? Zaman, böyle sesler çıkaran, kendisine pil takabildiğimiz, pili bittiğinde duran bir şey olmamalı. Öyleyse zamanın sembolü olan saat, zamanın kendisini ifade etmekte yetersiz kalıyor. Saatler sadece güne başlamaya, otobüse binmeye, işe gitmeye, maçın başlama anına, yemeğin pişirme süresine işaret ediyor. Peki “Zaman nedir, onu manipüle edebilir miyiz, zamanda yolculuk yapmak mümkün mü?” gibi soruları cevaplamak için zihin fırtınası yaptığımız o ders şu an nerede? Onun nereye gittiğiyle ilgili fikirlerim var fakat daha ziyade bu basit ve tek bir cevabı olmayan sorularla mücadele etmenin uykudan uyanmak ve farkına varmak için gerekli olduğundan söz etmeliyim.

Bir şeylerin edebiyatını değil felsefesini yapmanın, nasılını değil nedenini sormanın insanı harekete geçiren inanılmaz bir etkisi var. Birilerinin fikirlerini ezberlemek yerine, onlarca cevabı olan basit sorular sorup kafa karıştırmak; suyu bulandırmak insanı bir boşluktan alıp zamanın içine yerleştiriyor sanki. Gelişigüzel değil, var olduğunu hissederek yaşamak. Dilimize pelesenk olan “zaman her şeyin ilacıdır, geçen zaman geri gelmiyor, zamanla olur” gibi cümlelerin içini doldurabildiğimi hissediyorum. Olağan olanın sıra dışı derinliği ve bu derinliğe sorularla inebilmek büyüleyici. Düşe kalka ilerlediğini zanneden bir uyurgezerken, düşe kalka ilerleyebildiğini fark eden bir gezgin oldum. Yine düşüyorum fakat düştüysem düşünürken düştüm.

Görsel kaynağı: https://www.goodfon.com/wallpaper/art-peyzazh-vsadnik-kon.html