Yazar: Ahmed Yasin

Mart 2020’ den Bir Gün

1.

Rüzgâr tenimde dolaşmaya başlayalı on sekiz sene oldu. Gri şehirde küçük tebessüm haplarıyla nefes alma çabası içerisindeyim fakat artık onlara bile güvenebildiğimi söyleyemem. Artık hayallerimi sürekli paranoyalar ile şekillendiriyorum. Yarınlarımın belirsizliğinde kayboluyorum. Pusulamı hatıralarımın kalabalık sokaklarında kaybettim. Bu kayıp mantığım, kalbim ve öfkem arasında üç taraflı bir savaş başlattı. Huzurum ise mülteci bu kıyımda. Bir kere kaçtı benden ve kim bilir hangi mavi suları mesken tuttu. Belki o da çocukluğumun tatlı sabahları gibi kanatlanıp göğe yükseldi. Annemin dualarını yastığımın altında saklıyorum artık. Şafakları ise kahve kokusuyla süslüyorum. Çapaklarımda beliren eflatun düşlerden karanlık mağaralara saklanmak istiyorum. Düşlerin beni yutmasından korkuyorum.  Dağlarımın yeşilinde bir sığınak arıyorum ama benim esmer tenim babamın gözyaşlarından süzülüyor. Rastgele bir vagona atıyorum kendimi, sayısız pişmanlık istasyonundan geçiyorum. Duvarların katlanılamaz gürültüsü yalnız hıçkırıklarıma hançerlerini saplıyor. Lavanta kokulu bedenimi urganlar arasında buluyorlar. En yakın başarısızlığımda günah karası toprağa gömüyorlar. Kabir mahpusunda kelimelerle paylaşıyorum hücremi. Ebedi özgürlüğü haykırıyoruz parmaklıklara.

2.

Kabil’in laneti çocukları vuruyor. Yaşlar kadrajdan damla damla düşüyor. Borç alınan nefesler çabuk tükeniyor. Ben ise dizi çözülen her anneden uçurumlara düşüyorum. Beyaz gecelerde çöp kutusunda ısıtıyorum hüznümü. Yalnızlığımın kesiklerini yıldızlarda saklıyorum. Bayramda kapı kapı dolaşıp şarapnelleri topluyorum. Buğday tarlasında tavaf ediyorum acıları. Ecelin ırgatı olup mezar tokluğuna çalışıyorum. Mermileri yağmurla yıkıyorum. Her dönümünü yakıyorum cehennemin. Terazileri musallaya dikiyorum. Af diliyorum her baharda umudu doğuran çiçeklerden. Çöküp bir namlunun gölgesine terimi siliyorum. Çıkıyorum Uhud’a inmiyorum. Vahşi dalgalar parçalıyor ciğerimi. Çölden topluyorum vidanın kırıntılarını. Dikenler saplanıyor yoluma. Her feryatta bir daha kanıyor. Yarınla dağlıyorum dünümün yaralarını.