Yazar: Mehmet Barçan

Tolle, 29 yaşına kadar umutsuz bir adamı oynadığı hayatında her şeyin kötü gittiği ve daha kötü gitmesi içinde elinde körükle beklediği bir sırada “kendinden nefret ettiğini” söylediği bir gece bir farkındalık yakalıyor. “Kendimden nefret ediyorum, dedim. Peki eğer kendimden nefret ettiğimi söylüyorsam bu cümle kimden sadır oldu? Hangi kendim?” Buradan hareketle bir kendilik bilinci geliştirdiğini söylüyor. Tibet’e gidiyor. Manastırlarda vakit geçiriyor. Uzun meditasyonlar, eğitimler, nefis terbiyeleri…

Tolle ve felsefesi hakkındaki fikirleri, bir kitabından ve çeşitli youtube videolarından edindim. Kitabını 2 kere okudum. Gözümden kaçan önemli konular olmuştur yine muhakkak.

Kitaba Varlık meselesi ile başlıyor yazar. Bir tanrı inancı var fakat eserinde ve konuşmalarında Tanrı kelimesinin zamanla anlamının bozulduğunu o yüzden Tanrı kelimesi yerine Varlık kelimesini kullandığını söylüyor. Temelde tek din inancını paylaşıyor. Öz, TEK’tir. Ve hayat kronolojik, saat zamanında değil şimdi’de akar. Bütün dinlerin aslında özü ifade ettiğini zamanla bilinçli ya da bilinçsiz bu ifadelerin üzerinin kapandığını da söylüyor.

Konuşan, sürekli eleştiren, yargılayan zihnimizin bize ait olmadığını söylüyor Tolle. Bu bizdeki şeytana çok yakın bir anlayış. Zihnimiz bize ait değil. İç sesimiz bize ait değil. Bütün hayatımız boyunca geçmiş ve geleceğin bağlarından koptuğumuz anlarda sevinçli ve neşeliyizdir. Bu bağlardan kopmak için de zihnimizde o susmayan sesin farkında olmak gerekir. İçimizdeki sesi yargılamak, eleştirmek, ona kişisel bir sorun gibi bakmak da yine aynı zihnin oyunudur. Bir an durup kedinin farenin yuvasından çıkmasını beklediği gibi bir sonraki düşüncemizi beklersek o sesin durduğunu fark ederiz. İçimizdeki sesten bir an olsun kurtulduğumuzda Şimdi’yi onurlandırırız. Şimdide yaşadığımızda acı, keder, hüzün yoktur neşe, sevinç ve mutluluk da. Şimdide yaşadığımızda sadece huzur vardır.

Aydınlanma ve bilinçlilik hali şimdiye girdiğimiz anlarda mevcuttur. Zihnimiz sürekli çalışıp uğultu çıkaran ama durduğu zaman var olduğunu fark ettiğimiz buzdolabı veya bir fan sesine benzer. Zihinle bütünleşmek bilinçsizlik halidir. Bilinçsizlik boyutunda yaşayan her insan ego ile yaşar.

Anahtar kelime farkındalıktır. Otobüs beklerken, salatalık doğrarken, araba kullanırken durup benim şu an içimde dönüp duran nedir diye sormalıyız. Şimdi huzurlu muyum? İçimde neye direniyorum hangi düşünceye? İçimizde dönüp duranın farkında olursak dışımız da bu düzene uyacaktır.

Baudelaire’e atfedilen bir söz vardır. “Nerede değilsem orada iyi olacakmışım gibi gelir.” Tolle insanın bu halinden şikayetçi olmasının sebebini olanı kabul etmemek, hayat durumuna direnmek olarak belirliyor. Olanı kabul etmemenin sebebi de egodur, bilinçsizlik halidir, zihinle bütünleşmektir. Bunu kırmanın yolu da olanı kabul etmek, bulunulan zaman ve mekanı tekrar fark etmektir.

Şimdi ve burada kalmak için geliştirilen bazı teknikler de var. Diyor ki Tolle mesela evinizden çıkıp işinize gideceğinizde basamaklardan inerken yavaş yavaş inin. Nefes alış verişinizin, evinizin kokusunun, etraftaki seslerin farkında olun. Bütün bunlar zihinle bütünleşmeyi engelleyen, bir bedene sahip olduğumuzu içsel olarak hissettiren egzersizler.

Eğer bulunduğumuz ortama katlanamıyorsak ya ortamdan uzaklaşmalıyız, ya onu değiştirmeliyiz ya da tümüyle kabul etmeliyiz. Uzaklaşmıyor ve diğer iki seçeneği de es geçiyorsak işte o an zihinle bütünleşme haline girmiş oluyoruz. Halbuki seçenekleri görmek de bir farkındalık katacağı için bunlardan en az birini seçmek o bilinçsizlik haline girmeyi de önleyecektir.

Bilim adamlarının, sanatçıların, edebiyatçıların keşif anları şimdiyi kabul ettikleri kısa bilinçlilik bilinçsizlik anlarında ortaya çıkar. Bilim adamlarını kaşif yapan etken etkin düşünce anları değil aslında düşüncesizlik anlarıdır. Olanı kabul etmek zihni susturmak demektir. Ve zihin sustuğunda büyük bir farkındalıkla ortaya çıkan zekadır da.

Tolle Tezahür-Etmemiş-Olan diye bir kavramdan bahsediyor. Anladığım kadarıyla İbn Arabi’nin LaTaayyün’ü ile benzer nitelikte. Bilinç halinde iken ister istemez dünya ile Var’lık arasında köprü oluruz diyor Tolle. Şimdide kaldığımız her an Tezahür-Etmemiş-Olana kapı açarız.

—————————–

Öğreti, bizdeki rıza makamına benziyor. Her şeye razı olmak. Her şey kabul edildiğinde huzurun bizi karşılayacağının farkında olmak. Her şeye razı olmak demek alemdeki işleyişin de farkında olmaya açılan yol demek anladığım kadarıyla.

Namaz kılarken denedim bu metotları örneğin. Elimi kaldırıp namaza durduğum an bastıran şeytanı sureleri ve lafızları sesli okuyarak bastırdım. Düşüncelerini benimsemediğim hatta nefret ettiğim kimselerin yanındayken ve dinlemek zorunda kalmışken içimden peki peki peki diyorum ve karşımdakini daha iyi anlayıp ona göre cevap veriyorum.

Başıma bir olumsuzluk geldiğinde neden sorusunu her an soruyordum. Neden böyle bir şey başıma geldi? Neden benim başıma geldi? Hangi hatayı yaptım? Hangi noktayı atladım? Bu anlarda zihnim mevcudiyet halinden düşürüyor bütün bedenimi. Bu noktada bunları düşündüğümü fark edersem ne mutlu bana. Fakat zihinle özdeşleşir, şeytanı dinler isem o hal yaptığım işlerde de beni başarısızlığa uğratıyor. Ve baştaki olumsuzluğa yeni tatsızlıklar ekleniyor. Örneğin zihnimde sürekli bir meseleyle uğraşırken arabanın anahtarını da unutuyorum, söz verdiğim arkadaşımla buluşmaya fark etmeden gecikiyorum. Etrafımdaki insanlara asabi davranıyorum.

Ego, nefs bize olanı kabul etme noktasında izin vermiyor. Ve fakat bizim egodan izin istememiz dahi onu güçlendiriyor. “Domuzla güreş olmaz” onu yendiğini düşünsen bile o seni çamurlara bulamıştır. Onu yenmek için çabalayamayız ama onu fark etmek onu yenmemizi sağlıyor. Onu yenmek için değil öyle gerektiği için domuzun farkında oluruz.