Yazar: Halil Altay

 

Ey hayat bahşeden

Seninle dindir susuzluğumu

Yokluğun sonsuzluğa uzanan çölümdür

Yeşersin bahçem, sana kansın sahram

Ey umudun dingin maviliği

Seninle açar en nadide çiçeklerim

Seherde savrulan saçlarındır

Dökülen yapraklarıma dans ettiren

Kalbim narının cezbine nasıl dayansın

Ey sesinde fırtınaları barındıran

Azad ettiğin her sözün

Avuçlarımda biriktirdiğim kum tanesi

Ey nazarıyla baharı müjdeleyen

Gözbebeğinden kanatlanır tüm kelebekler

Ey gönlümü aydınlatan yakamoz

Senin vuslatındır gecelerimi hüzne boğan

Ey kavimleri helak eden gazap ateşi

Senin varlığınla kavrulur benliğim

Bir nazar kıl, mest ü harab et beni

Ne bir boran, ne bir tufan

Hasretindir gönül şehrimi viran eden

 

Sen

Bütün efsanelerin dillendirdiği

Kadim bir aşkın kayıp ruhu

Ben sana tutkun bir ses, bir neva

Senin destanını haykıran vaveyla

 

Bir tebessüm bahşet bu acize

Avareyim özleminle

Bir kıvılcım ol

Ateşe ver bütün şiirlerimi, yak

Yok olayım seninle