Yazar: Suat Gökçe

Aynı kan denli dengi, gönlüm

Bir uçurtma

Hürken

Kanat çırpışında bir kelebeğin

Hürken koştururken arşa değin

Belki yükselmezdi bu kadar

Elinle tutmasaydın

Eline tutunmasaydı

Heyhat ki kayırdım nefsimi

Yaklaşamadım serabıma

Görmezden gelmemeliydim sırt çevirdiğini yoluna

Uğurlarken uğur böceğini

Yahut

Son papatya yaprağını ulağı sevmemenin

İstiharemin kızıllığı yakmalıydı suni perdeleri

Ötesinde olmalıydı bitesi olasının

Öyle ya tekrarı olana aşk denir miydi?

Hayra yormaktan yorulduğun gün bitermiş umut

Haykıramadım yorulduğumu

Heyhat eşiklere tünmüş karanlığı katmerleştiren karaltılara

Ki kara çaldılar karalar bağladılar bahtıma

Ziyanı yok

Duymamıştım bir hoş sada Dünya denen şu plaktan

Tiksinmiştim zaten imece usulü yaşamaya, işporta malı duygulara

Doğrudur değiştiğim biraz

Geçti artık

Kutusuna ihanet eden bir kibrit dalı öfkem

Çehrem, bir kaçak ölü sanki mezardan

Geciktin kıyametime

İçirdin füsunla doldurduğun kadehten

Bir an

Ölümü gördüm ben dünya gözüyle

Bu derdin tahammülü kabil mi sandın

Sitem hakkın değil, hem günahkar ben değilim

İçirdin hayat denen kaptan

İçtim gayrı sarhoşum

Aymak olmaz sekerattan.