Bir varmış, bir yokmuş gibi varlıksal çelişkiler barındıran tekerlemelerle söze başlamaktansa kendimi tanıtarak başlamak, merak cinlerini zihinlerinizden uzak tutacaktır.
Ben bir kapı koluyum. Ancak bir kapı kolu olmamdan da anlayacağınız üzere sade bir kapı kolu değilim elbette.
Ben, salona katılmış herhangi bir salonun herhangi bir kapı koluyum işte. Önceleri, hamsi kokuları, mis gibi işkembe kokuları, salona ve diğer odalara yayılmasın diye göğsümü siper edişim, hâlâ tüm annelerin dilindedir. Kahramanlığımın dillerdeki türküsü ise oldukça eskidir.
Balkon, duvarı yıkılıp mutfakla birleştirildikten sonra balkon kapısının ve kolunun üzüntüsünü hiç hissedememiştim. Ancak bu eski bodrum kömürlüğünde şimdi daha iyi anlıyorum ki ateş, düştüğü yeri yakıyor, bildim.
Yaşlandım.
Gözden düştüm.
Ancak senin için ardım hep bir gizemdi, sahibim! Kâh ardımdan gelen güzel kokulara merakla tuttun kolumdan, sardın, ellerindeki hafif terden hissettim heyecanını. Ben de seninle hissettim ve sevindim.
Kâh eşinle yaptığın o tartışmalarda önünde bir settim, aile istikbalini korudum. Şimdi, aksamımdan gıcırtılar duyuyorsun. Ama bilmiyorsun, o elem verici ses kalbimden geliyor, anlamıyorsun.

Evet, belki hakikaten vardı o gıcırtılar.
Ancak bir makine yağı olurdu merhemim.
Şimdi bu rutubet kokan yerde,
Beni yalnızlığa düşürmeyen elemim.
Sahibim, yok mu şimdi gözlerinde hüzünlü sızıntılar.

Unutulmak zor, acı veren ise yankılanan hıçkırıklar.
Şimdi, emekli lastikler, gözden düşmüş halılar arkadaşım benim.
Her biri başka bir hüzün, başka bir hikâye,
Eski anılar, güzel hatıralar bırakmıyor peşimi.
Bir bıçak gibi kesiyor dramı, gizemli tıkırtılar.

Kapıda görünen sahibim, gözleri yaşla dolmuş.
Elleri avuçlardan açık, bîçare olmuş.
Belli, mutfakta pişen salonda kokmuş.
Diyor şimdi: “Affet beni kapı kolum, olan olmuş.”