Allah’a hamd etmenin en büyük dua olduğu Peygamber Efendimiz’den (s.a.s.) rivayet edilir.

Malum, hamd övgü demektir. Hamdın Allah’a ait olduğunu söylediğimizde, övgüyü gerçek manada hak eden varlığın O olduğunu ifade etmiş oluyoruz. Her şeyin yaratıcısı O olduğundan, O’nun izni olmadan bir kıl bile kıpırdamadığından her güzelliğin arkasında O vardır. O nedenle övgüyü gerçek manada hak eden, kendileri sayesinde türlü nimetlere ulaştığımız insanlar değil, bütün bu nimetleri yaratan ve her şeyi bu nimetlere ulaşmamıza vesile kılan Allah’tır. Dolayısıyla hamd, sahip olduğumuz nimetler açısından kendisinden bir an bile uzak kalamayacağımız bir duadır. Ancak buradan yola çıkarak hamdın, sadece nimete mukabil yapılması gerektiği anlaşılmamalıdır. Hamd, Allah’a özü gereği yönelen bir duadır. Biz hiçbir nimete ulaşamasak dahi -ki bu farz-ı muhâldir- yine de Allah’a hamd etmemiz gerekir. Çünkü Allah Teâlâ tek ilahımızdır. Her şey O’nun elindedir. O, en mükemmel varlıktır. O’nun dışındaki bütün varlıklar kusurlu, O ise kusursuzdur. Bu nedenle hamdı gerçek manada hak eden yalnız O’dur. Zaten hamd ile şükür arasındaki farkın da bu olduğunu söylerler. Şükür, bir nimet mukabilinde yapılan övgüdür; hamd ise nimet olmasa da yapılan övgüdür.

İşte hamdın bu inceliğinin, onu en büyük dua yapan anlam olduğu söylenebilir. Allah özü gereği hamda layıktır. Hamd bütünüyle O’na aittir. Bu şuurda olan mümin şu itirafı da yapmaktadır: “Sen en mükemmel varlıksın Allah’ım. Seni bütün eksikliklerden tenzih ederim. Sen her an hamda layıksın. Neyi ne şekilde yaratırsan yarat, hamdı yine Sen hak edersin. Ben, benim için yarattığın her şeye rıza gösteriyor ve Sana hamd ediyorum. Ne olursa olsun Sana teslim oluyor ve Sana hamd ediyorum. Yarattığın her şeyde hayır olduğunu biliyor ve Sana boyun eğiyorum. Her an yalnız Sana hamd ediyorum, hamdı yalnız sana mahsus kılıyorum.”

Hamd, rıza lokmasını yiyenlerin duasıdır.