Hep “Allah razı olsun” diyoruz. O kadar çok kullanıyoruz ki çoğu defa ne dediğimizi bile düşünmeden, sırf bir
hayır duası olsun diye…
“Allah razı olsun”…
Tamam, Allah razı olsun da biz niye hiç O’ndan razı olmayı düşünmüyoruz?
Niye hep razı olacak sadece O’ymuş gibi hareket ediyoruz?
Hâlbuki bu karşılıklı değil mi?
“Allah onlardan razı, onlar da Allah’tan razı” demiyor mu?
Niye unutuyoruz cümlenin ikinci kısmını?
Evet, biz aciz kuluz. Almak bize, vermek O’na yaraşır. Önce de O’nun bizden razı olması lazım. Buna diyecek bir şey yok.
Ancak O bizden razı iken, biz O’nun başına mı kakmalıyız tabiri caizse?
Niye hiç boyun eğmiyoruz?
Niye “O böyle takdir ettiyse hayrolur” diye düşünmüyoruz?
Niye hep isyan eden taraf oluyoruz?
Niye olana razı olmuyor ve durup düşünmüyoruz?
Oysa biz, bizim üzerimize düşeni yapmalıyız.
Madem biz kuluz, biz O’ndan razı olmalıyız. O’nun ne yapacağına karışmadan…
İşe burnumuzu fazla sokmadan…
YineDergi 
peki Hadicim.
Selam Hadi Abi çok güzel söylüyorsun. Af dileyerek bir soru soracağım: “Bu duruma da razı olamaz mıyız?”
estağfirullah muhammedim buyur tabi ki 🙂
artık epey mantıkçı olduğunu sezebiliyorum abicim 🙂 çok haklısın, buna da razı olabiliriz, eğer razı olduğumuzun farkındaysak buna da olabiliriz 🙂 önemli olan o farkındalık galiba…
doğru söylüyorsun da üstadım.. biz kuluz en nihayetinde. biz eşşeklik yapacağız, o da affedecek dilerse. isyan bizim, affetmek onun şanındandır.
ben de biraz onu kastettim ömerim, “almak bize, vermek O’na yaraşır” derken…
bahsettiğim durumu yaşayabilmek belki de imkansız, bunun ben de farkındayım; ama en azından gayret edelim be aga 🙂
Rabb bizden razi olsun istiyoruz, ama biz ondan hic razi degiliz. basimiza geleni, iyi-kotu ne olursa ‘kahrin da hos lutfun da’ diyerek karsilayamiyoruz. bu durumda onun bizden razi olmasini beklemek, en hafifinden kustahlik olsa gerek. allah ‘razi’ olsun hadicim, hatirlattigin icin.
bilmukabele kardeşim, hatta şöyle dua etmek geliyor içimden çoğu zaman “Allah razı olsun” yerine “Allah’tan razı ol kardeşim” 🙂
amin.. amin.. 🙂