William Faulkner’ın Döşeğimde Ölürken adlı romanı Bundren ailesinin hikayesini anlatıyor. Addie Bundren (anne), döşeğinde ölümü beklemektedir. Vasiyeti ise, yaşadıkları yere çok uzak olan Jefferson’da aile mezarlığına gömülmektir. Aile fertlerinin, annelerinin vasiyetini yerine getirmek için çabaladığı roman boyunca bizzat hikayenin kendisinden çok, roman kahramanlarının iç monologları etkiliyor bizi. Hadiseleri nasıl algıladıklarını, neler hissettiklerini, dolayısıyla karakterlerini derinden kavrama imkanına sahip oluyoruz böylece. Bilinç akışı tekniğinin usta temsilcilerinden Faulkner’in bu romanı, İletişim Yayınları tarafından Murat Belge’nin çevirisi ile okuyuculara sunulmuş.

Tadımlık:

“Eve gidiyorum, ardımda keserin

Tak tak tak

larıyla.” (İletişim Yayınları, İstanbul 2002, s.6)

“O zengin kentli kadınlar cayabilirler. Yoksul kısmı cayamaz.” (s.8)

“Yüzü bitmiş, öyle ki kemikler derinin hemen altından beyaz çizgiler gibi geçiyor. Gözleri iki mum gibi, sanki yan yana şamdan yuvalarına gömülmüş iki mum.” (s.8, 9)

“Karanlıkta yiğitliğini tartmak isteyip de kendi sesiyle sessizliğe ürken küçük bir çocuk gibi.” (s.16)

“Yalnızca baktı ve ben Tanrı’nın cömertçe sevgisini, sevecenliğini bir daha duydum.” (s.22)

“Yalnız durdu, ölmekte olan anasına baktı, yüreği sözlere boşalamayacak kadar dolu.” (s.22)