H. Merve Çalışkan ~

Ne zaman İzmir’e gidecek olsam Ankara ağlıyor…
Ağlama Ankara, çamur oluyor üstüm başım,
Gidemiyorum…
İzmir de değilsin ki sen.
Öyle ağlayamazsın bağıra bağıra.

 Bardaktan boşalırcasına akmaz gözyaşların,
Tıkanır kalır hıçkırıkların benim gibi boğazında…
Duygularını öyle aşikâr edemezsin.
İzmir’e özenme,
Farklıdır herkes…
Bazen sözün bittiği yer vardır;
Orada konuşmalısın benimle…
En iyisi sus…
Biriktirdiğin yaşlar bembeyaz yapsın bu şehri.
Gözyaşlarıma karışsın kar taneleri,
Görme ki gidebileyim…
Bir daha sus…
Beyaza bürünsün her yer.
Sessiz çığlıklarını göreyim.
Bir kere daha zorlanayım valizimi çekerken, giderken…
Bir kar tanesi düşsün üzerime,
Saklasın çamur izlerini
Ve ben görmezden geleyim;
Anlayayım seni, ama duymazdan geleyim, gidebileyim…
Ağlama Ankara…